Polacy ewakuowani w 1942 r. ze Związku Sowieckiego do Iranu są pozbawieni niemal wszystkiego. Ratują jednak swoje życie i odzyskują utracone poczucie wolności. Obecność na Bliskim Wschodzie jest dla nich formą terapii po doświadczeniach granicznych na „nieludzkiej ziemi”. Wiąże się ona również z odkrywaniem nieznanego świata – jego ludzi, miejsc, przyrody. Książka opowiada przede wszystkim o emocjach i uczuciach związanych z tym zjawiskiem. Prowadzi w retrospektywną podróż do świata znanego z baśni z "Księgi tysiąca i jednej nocy".