Powstanie Warszawskie (sierpień-październik 1944) stanowi jakby soczewkę postaw duchowieństwa w okresie okupacji. Podczas gdy działalność tak zwanego kleru diecezjalnego była już wielokrotnie opisywana i dokumentowana, to o roli zakonów w Powstaniu ogół społeczeństwa ma wiedzę stereotypową : wyizolowane, odcięte od świata, zagłębione w ascezie współnoty, niepraktycznie ustawione do rzeczywistości, czasem zdziwaczałe w dewocyjnym klepaniu pacierzy.
Tymczasem w oparciu o żmudne prześledzenie annałów, kronik klasztornych, strzępów wywiadów, wspomnień ,relacji wykreować można autentyczną panoramę postaw zakonnic i zakonników warszawskich. Ich uczestnictwo, akces czy wspomaganie Powstania, ma niewątpliwy wpływ zarówno na przebieg działań 9pielęgnacja i żywienie rannych), jak i na morale żołnierzy oraz ludności. Tu pragnę podziękować staropolskim "Bóg Zapłać" Zgromadzeniom, do których zwracałam się listownie o weryfikację bądź uzupełnienie danych. Przede wszystkim wdzięczność tę adresuję...